کاشکی هیچ وقت بزرگ نمی شدم
تا خیلی از چیز هارو نمی فهمیدم
تا بدی ها و بدبختی ها رو نمی دیدم
کاشکی معنی دلتنگی رو نمی فهمیدم
کاشکی بود و نبود هیچ کس واسم مهم نبود
کاشکی مثل اون موقع ها شبها تا سرمو میزاشتم زمین راحت میخوابیدم
خوابم میبرد دیگه هر شب به یک چیز فکر نمی کردم
مثل دیونه ها از خواب بلند نمی شدم

کاشکی مثل بچه ها
مثل بچه ها که همه میگن بچه هستش هیچی نمی فهمه
منم هیچی نمی فهمیدم نمی دیدم و دوست نداشتم
مثل بچه ها با یه گریه کردن اروم میشدم خوابم میبرد وقتی هم که بیدار میشدم
همه چی یادم رفته بود بازم میخندیدم

چقدر بچه گی خوب بود ما خبر نداشتیم

غم از دست دادن عزیزان ادم خیلی سخته

میخواهی بروی؟
خب برو...
انتظار مرا وحشتی نیست
شبهای بی قراری را هیچ وقت پایانی نخواهد بود
برو ...
برای چه ایستاده ایی؟
به جان سپردن کدامین احساس لبخند میزنی؟
برو..
تردید نکن
نفس های آخر است
نترس برو...

برو خیالت راحت!!ضربه ات کاری بود!

دل من شکست !وتوچه زشت به منو

سادگیم خندیدی!!

به منو عشقی پاک که پر از یادتو بود!!

و خیالم میگفت تا ابد مال منی!

تو برو !!تا با خیالی راحت تر تکه های دل خود را

سر هم بند زنم

برو لعنتی!!!!!

من ماندم و حلقه طنابی در مشت
    با رفتن تو به زندگی کردم پشت
      بگذار فردا برسد می شنوی
        دیروز غروب ، عاشقی خود را کشت

    دیر آمدی ؛ بودنم در حسرت خواستنت تمام شد ...

این روزها 

آب وهوای دلم آنقدر بارانی ست که 

.

.

.

رخت های دلتنگیم را فرصتی برای خشک شدن نیست

     آ

وصیت نامه ی زیبای سیمین بهبهانی‌ وصیت کرده ام بعد از مرگم؛

همراه من دوتا فنجان چای هم دفن کنند!!

شاید صحبت های من با خدا به درازا کشید...

بهرحال دلخوریها کم نیست ازبندگانش ...

همانهایی که بی اجازه واردشدند خودخواهانه قضاوت کردند

بی مقدمه شکستند وبی خداحافظی رفتند!

سیمین بهبهانی

یادش گرامی باد

از تمام دلخوشی های جهان دل کنده ام

روز و شب چشم انتظار لحظه ی جان کندنم

باز در آئینه تصویرم کمی نا آشناست

از صدای خویش می پرسم که این آیا منم؟!

من اونقدر شکستم، حس می کنم

که هیچ ارتفاعی، خطرناک نیست ...

در خیال من بمان ، اما خودت برو
آنکه در رویاى من است مرا دوست دارد نه تو