عقل و دل روزی ز هم دلخور شدند
هــــر دو از احساس نفرت پر شدند
دل به چشمان کسی وابسته بــود
عقـــل از این بچــه بازی خسته بود
حرف حق با عقل بود اما چه ســود
پیــــش دل حقـــــانیت مطــــرح نبود
دل به فکر چشم مشکـــی فـام بود
عقــل آگاه از خیـــــــال خـــــام بـــود
عقـــل بــــا او منطقـــــی رفتـــار کرد
هـــر چه دل اصـــرار ، عقـل انکار کرد
کشمکش ها بین شان شد بیشتــر
اختـــــلافـــــــی بیشتـــــــــر و پیشتر
عــــاقبت عقــــــل از سر عاشق پرید
بعد از آن چشمـــان مشکـــی را ندید
تا به خــــــود آمـــــد بیـــــابان گرد بود
خنـــــده بر لـــب از غــــم این درد بود